Proporcja udziału w kosztach spółki osobowej inna niż w przychodach

"(...) Stosownie (...) do treści art. 8 ust. 1 u.p.d.o.f. - przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

• rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
   
• ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Przepisy ustawy pozostawiają zatem podatnikom uzyskującym przychody ze wspólnego stosunku, bądź zdarzenia prawnego swobodę przy określaniu, w jakiej części uczestniczą oni we wspólnie osiąganych przychodach. Dopiero w przypadku, gdy strony nie uzgodnią między sobą sposobu partycypacji w tych przychodach, ustawa wskazuje, że należy im przypisać te przychody w równych częściach. W przypadku wspólników spółek osobowych, w tym także partnerów spółek partnerskich, mają oni swobodę w ustalaniu przypadającego im udziału w przychodach wypracowanych w ramach tej spółki, ograniczoną jednakże przepisami ustawy - Kodeks spółek handlowych. Uczestniczą oni zatem w przychodach uzyskanych z tytułu działalności prowadzonej w formie tej spółki proporcjonalnie do przysługującego im prawa do udziału w zysku, określonego zgodnie z przepisami K.s.h.

Jeżeli zatem wspólnicy ustalą w umowie spółki (bądź w inny prawnie skuteczny sposób) w jakiej proporcji uczestniczą w zyskach spółki, proporcję tę stosuje się także do ustalenia wysokości przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz do ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodu, o które mogą pomniejszyć przypadający na nich przychód.

(...) Wspólnicy podjęli uchwałę, w której określili inny sposób ustalania udziału w przychodach oraz kosztach spółki, uzależniony m.in. od wysokości wypracowanych przez nich indywidualnie przychodów. Stwierdzili także, że dochód (strata) spółki jest wynikową dochodów (strat) poszczególnych wspólników. Jednocześnie skarżąca wskazała, że uchwała wprowadziła zasadę, iż udziałem każdego partnera w zysku jest jego przychód indywidualny (...). Powyższe oznacza, że wspólnicy spółki ustalili w umowie spółki oraz podjętej uchwale, w jakiej części skarżąca uczestniczy w zysku spółki. W skarżonej interpretacji organ wskazał, że skarżąca, dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winna ustalać przypadający na nią przychód proporcjonalnie do jej prawa do udziału w zysku, ustalonego zgodnie z przepisami K.s.h., a zatem zgodnie z podjętą przez wspólników uchwałą. W takiej samej proporcji winna jest ustalać przypadające na nią koszty uzyskania przychodu. Powyższe oznacza, że skarżąca powinna ustalić jaką proporcjonalnie część przychodu spółki stanowią przypadające na nią przychody i według takiej samej proporcji obliczyć przypadający na nią udział w kosztach uzyskania przychodu poniesionych przez spółkę. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują bowiem możliwości ustalania wysokości udziału podatnika w tych kosztach w innej proporcji niż pozostaje wysokość udziału podatnika w zysku spółki, czy też obliczania ich przy użyciu "innych mechanizmów", np. określonych w umowie spółki, czy też uchwale wspólników (podkreśl. red.). Powyższy przepis stanowi realizację zasady autonomii prawa podatkowego w stosunku do innych gałęzi prawa. O ile bowiem wspólnicy spółki osobowej (w tym także spółki partnerskiej) mogą w sposób umowny określić sposób partycypacji poszczególnych wspólników w wynikach ekonomicznych spółki, mogą nawet zwolnić niektórych wspólników od udziału w stratach, to prawo podatkowe takiej możliwości nie przewiduje. (...)"

(wyrok NSA z 30 czerwca 2015 r., sygn. akt II FSK 1267/13)