Opłaty wnoszone do wspólnoty mieszkaniowej przez właścicieli lokali użytkowych a zwolnienie podatkowe

Z uzasadnienia

"Spór w sprawie odnosi się do interpretacji normy prawnej z art. 17 ust. 1 pkt 44 u.p.d.o.p. w kontekście uprawnienia do zastosowania zwolnienia przez Skarżącego w podatku dochodowym od osób prawnych z uwagi na to, że należne opłaty w roku podatkowym będą wyższe od wydatków na utrzymanie, eksploatację i remonty części wspólnych budynku.

Zgodnie z ww. art. 17 ust. 1 pkt 44 u.p.d.o.p., wolne od podatku są dochody spółdzielni mieszkaniowych, wspólnot mieszkaniowych, towarzystw budownictwa społecznego oraz samorządowych jednostek organizacyjnych prowadzących działalność w zakresie gospodarki mieszkaniowej uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi - w części przeznaczonej na cele związane z utrzymaniem tych zasobów, z wyjątkiem dochodów uzyskanych z innej działalności gospodarczej niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi.

Jest to typowe zwolnienie o charakterze podmiotowo - przedmiotowym, które aby mogło znaleźć zastosowanie, muszą uprzednio zostać spełnione wszystkie określone w przywoływanej normie prawnej przesłanki natury podmiotowej - przepis ten dotyczy bowiem wyłącznie spółdzielni mieszkaniowych, wspólnot mieszkaniowych, towarzystw budownictwa społecznego oraz samorządowych jednostek organizacyjnych i o charakterze przedmiotowym - dochody, które pochodzą z gospodarki zasobami mieszkaniowymi muszą być przeznaczone na wskazany przez ustawodawcę cel, tj. utrzymanie tych zasobów.

Sąd w pełni podziela stanowisko interpretatora, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji: »zasobów mieszkaniowych« oraz »gospodarki zasobami mieszkaniowymi«. Zauważyć należy jednak, że w języku potocznym, pojęcie »gospodarka« - w kontekście omawianego przypadku oznacza dysponowanie i zarządzanie czymś. »Zasób« zaś to m.in. pewna nagromadzona ilość czegoś. Natomiast pojęcie »mieszkanie« jest równoznaczne w swojej treści z pomieszczeniem, w którym się mieszka (vide: Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, http://sjp.pwn.pl). Tak więc przymiotnik »mieszkaniowy«, »mieszkaniowych«, określa rzeczy związane z mieszkaniem. Tym samym z interpretacji językowej wynika, że przez pojęcie »zasób mieszkaniowy« należy rozumieć zgromadzone pomieszczenia mieszkalne, natomiast »gospodarka zasobami mieszkaniowymi« obejmuje dysponowanie i zarządzanie zgromadzonymi pomieszczeniami mieszkalnymi.

Biorąc powyższe pod uwagę organ interpretacyjny zasadnie uznał, że przez »zasoby mieszkaniowe«, o których mowa w wyżej wymienionym przepisie art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy rozumieć: (1) budynki mieszkalne w zakresie istniejących w nich pomieszczeń mieszkalnych wraz z wyposażeniem technicznym oraz pomieszczeniami do nich przynależnymi, w tym: kotłownie i hydrofornie wbudowane, klatki schodowe, strychy, piwnice, komórki; (2) pomieszczenia znajdujące się w budynku mieszkalnym lub poza nim, związane z administrowaniem i zapewnieniem bezawaryjnego funkcjonowania osiedlowych budynków mieszkalnych; (3) urządzenia i uzbrojenie terenów, na których znajdują się budynki wyżej wymienione, budowle komunikacyjne; (4) inne budowle i urządzenia związane z ukształtowaniem i zagospodarowaniem terenu, mające wpływ na prawidłowe funkcjonowanie osiedlowych budynków mieszkalnych (por. jednolitą linię orzeczniczą w tym względzie odzwierciedloną m.in. w wyrokach NSA: z dnia 9 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1509/10, z dnia 2 lutego 2011 r., sygn. akt II FSK 1651/09, z dnia 26 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 278/08).

Biorąc powyższe pod uwagę, należy zgodzić się ze stanowiskiem organu, że pojęcie zasobów mieszkaniowych wspólnoty mieszkaniowej, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 44 u.p.d.o.p. nie obejmuje stanowiących własność członków wspólnoty lokali użytkowych (których przeznaczenie jest niemieszkalne), co powoduje brak podstaw do uznania opłat wnoszonych przez właścicieli tych lokali użytkowych jako mogących być uznane za dochody z gospodarki zasobami mieszkaniowymi w rozumieniu ww. przepisu prawa. Powyższe stanowisko jednolicie prezentowane jest w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 2 lutego 2011 r., sygn. akt II FSK 1651/09)".

(wyrok WSA w Białymstoku z 31 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Bk 47/16 - orzeczenie nieprawomocne)