Odpisy amortyzacyjne od nieodpłatnie udostępnionej części budynku

Z uzasadnienia

"Spór w niniejszej sprawie dotyczy możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów, w sytuacji gdy część środka została nieodpłatnie udostępniona fundacji.

W pierwszej kolejności, mając na uwadze zagadnienie będące przedmiotem wydanej interpretacji indywidualnej, należy odnieść się do wykładni art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., zawierającego definicję kosztów uzyskania przychodu w ujęciu podatkowym. Stanowi on, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Tylko odpisy dokonywane zgodnie z tymi przepisami stanowiąc odpisy amortyzacyjne w ujęciu podatkowym mogą stanowić koszt uzyskania przychodów. Z oczywistych względów weryfikacja tego rodzaju kosztów powinna następować ze względu na ogólne kryteria wprowadzone w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Za koszty uzyskania przychodu należy zatem uważać takie wydatki, których poniesienie przez podatnika było spowodowane racjonalnym dążeniem i obiektywną możliwością osiągnięcia przychodu i które nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Do tego rodzaju wydatków należy zaliczyć odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m. W zakresie przepisów zawierających szczegółowe regulacje dla tego rodzaju kosztów (odpisów amortyzacyjnych) decydujące znaczenie miał przepis art. 16a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. W przepisie tym postanowiono, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Zatem zgodnie z tym przepisem za środki trwałe, od których mogą być naliczone odpisy amortyzacyjne, stanowiące koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., należy uznać składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. Słusznie wywiódł Sąd pierwszej instancji, że przepis art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. uprawnia podatnika do naliczania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oddanych do używania innym podmiotom, jednakże dotyczy to wyłącznie używania na podstawie umów dzierżawy, najmu i leasingu, których treścią jest odpłatne korzystanie z rzeczy. Zatem zawarcie przez ustawodawcę w ustawie podatkowej przepisu art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c u.p.d.o.p. należy uznawać za potwierdzenie tezy, według której wykorzystywanie środka trwałego na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą oznacza także oddanie środka trwałego do nieodpłatnego używania innemu podmiotowi w celu uzyskania przychodów w innej formie niż wynagrodzenie za używanie tego środka lub zabezpieczenia, utrzymania źródła przychodów. Skoro zatem w niniejszej sprawie podatnik oddaje środek trwały do nieodpłatnego używania, które w żaden sposób nie służy uzyskiwaniu przez niego przychodów lub zabezpieczeniu źródła przychodów, to z art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c u.p.d.o.p. nie można wywodzić skutków prawnych w zakresie objętym wnioskiem stanu faktycznego.

Zatem Naczelny Sąd Administracyjny w pełni popiera stanowisko Sądu pierwszej instancji, który uznał że treść art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. wskazuje na to, że odpis amortyzacyjny naliczony od tej części środka trwałego, która została oddana do nieodpłatnego używania innemu podmiotowi i używanie nie ma wpływu na wysokość lub źródło przychodów podatnika, nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu".

(wyrok NSA z 15 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2735/14)