Zasady korzystania z ulgi

Podatnicy uprawnieni do ulgi

W ramach ulgi rehabilitacyjnej można odliczyć od:

• dochodu podlegającego opodatkowaniu według skali podatkowej lub
   
• przychodu opodatkowanego w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych,

wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Z odliczenia mogą skorzystać podatnicy:

1) będący osobami niepełnosprawnymi, posiadający:

• orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
   
• decyzję przyznającą rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
   
• orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydane na podstawie odrębnych przepisów,
   
• orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.,

2) na których utrzymaniu pozostają osoby niepełnosprawne takie jak: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli ich dochody za rok podatkowy nie przekroczyły kwoty 9.120 zł.

Sposób dokonywania odliczenia

Z ulgi rehabilitacyjnej generalnie korzysta się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym zostały poniesione wydatki na cele rehabilitacyjne. Jednak podatnicy osiągający dochody (przychody) z działalności gospodarczej oraz z najmu lub dzierżawy, którzy wpłacają w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy lub kwoty ryczałtu ewidencjonowanego, mogą już w ciągu tego roku od podstawy ich obliczenia odliczać faktycznie poniesione wydatki uprawniające do ulgi.

Wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu (przychodu), jeżeli nie zostały one sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wydatki uprawniające do odliczenia

Wydatki podlegające odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej zostały wymienione w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dzielą się one na dwie grupy, tj. wydatki:

1) nielimitowane, podlegające odliczeniu w faktycznie poniesionej wysokości, ustalanej na podstawie dowodów potwierdzających ich poniesienie, określonych w art. 26 ust. 7 pkt 4 updof,

2) limitowane, rozliczane z uwzględnieniem limitu (dolnego lub górnego).

Niezależnie od rodzaju poniesionych wydatków rehabilitacyjnych kwota odliczenia nie może przekraczać wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (przychodu), który podlega pomniejszeniu.

Warunkiem koniecznym odliczenia niektórych wydatków na cele rehabilitacyjne, jest również posiadanie określonej grupy inwalidzkiej przez osobę niepełnosprawną, której wydatek dotyczy.

Do I grupy inwalidztwa zaliczane są osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

b) znaczny stopień niepełnosprawności.

Do II grupy inwalidztwa należą osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy albo

b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Dokumentowanie wydatków

Zasadą jest, że wydatki rehabilitacyjne podlegające odliczeniu ustala się na podstawie dowodów dokumentujących ich poniesienie. Takim dowodem może być faktura albo inny dokument, na podstawie którego można ustalić m.in. dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty.

Dokumentowania wysokości poniesionych wydatków ustawodawca nie wymaga w przypadku odliczania wydatków limitowanych związanych z opłaceniem przewodnika, utrzymaniem psa asystującego i z przejazdem samochodem osobowym na konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Podatnicy korzystający z tego rodzaju odliczeń muszą jednak na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

• wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika,
   
• okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego,
   
• okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.