Pokrycie przez pracodawcę kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy

Z uzasadnienia

"(...) jeżeli pracownik ma świadczyć pracę w wyznaczonym miejscu (np. w siedzibie zakładu produkcyjnego pracodawcy), to dojazd do tego miejsca i powrót nie są wliczane do czasu pracy i obciążają pracownika. Dyrektor KIS prawidłowo zatem uznał - odwołując się do przepisów art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o PIT - że pokrycie przez pracodawcę kosztów dojazdu do zakładu pracy oznacza dla pracownika przychód, który co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, »za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych«.

W powyższym przepisie ustawodawca nie wymienia wszystkich kategorii przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych w sposób wyczerpujący. Przychodami są bowiem określonego rodzaju świadczenia, nazwane przez ustawę »wszelkimi innymi kwotami otrzymywanymi przez pracownika« oraz »świadczeniami pieniężnymi ponoszonymi za pracownika, jak również wartościami innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych«. Należy zwrócić uwagę, że 1 stycznia 2003 r. do ustawy dodano przepis art. 21 ust. 1 pkt 112, na mocy którego zwolniono od podatku dochodowego wartość świadczeń ponoszonych za pracownika z tytułu zwrotu kosztów dojazdu do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych świadczeń przez pracodawcę wynika wprost z przepisów innych ustaw. Tym samym ustawodawca przesądził definitywnie, że powyższe świadczenia należy traktować jako przychód podatkowy. Jeśli nie byłyby one przychodem, to nie byłoby konieczności wprowadzania przepisów traktujących o ich zwolnieniu podatkowym (zob. A. Bartosiewicz, R. Kubacki [w:] A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, wyd. V, Warszawa 2015, art. 10, art. 12). Nie ma żadnych przepisów prawnych, które nakazywałyby zwracać koszty dojazdu do zakładu pracy pracownikom zatrudnionym w przetwórstwie mięsa drobiowego.Dodatkowo Sąd wskazuje na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2022 r., o sygn. akt II FSK 935/20, w którym stwierdzono, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku o sygn. akt K 7/13 - na który powoływała się skarżąca - wprost wskazał, że świadczenie przez pracodawcę na rzecz pracownika kosztów dojazdu do pracy w sposób wręcz oczywisty po ich akceptacji i zgodzie, jako składnik umowy o pracę, stanowi element wynagrodzenia za pracę (pkt 3.4.3. wyroku TK). Podobny pogląd wypowiedziano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2014 r., sygn. akt II FSK 2771/14 (publ. CBOSA), w którym wskazano, że świadczenie pracodawcy polegające na ponoszeniu kosztów dowozu, bądź też częściowego sfinansowania dowozu zatrudnionych u niego pracowników do miejsca pracy i z powrotem, było przychodem ze stosunku pracy, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a obowiązkiem pracodawcy jako płatnika wynikającym z art. 31 i 38 ustawy o PIT było obliczenie i pobranie zaliczek od uzyskanego w ten sposób dochodu. Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z regulacją z art. 22 ust. 2 ustawy o PIT wydatki na dojazd pracownika do pracy stanowią składnik kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej. Wynika to z regulacji dotyczącej limitu tych kosztów dla pracowników, których miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę (art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o PIT). Także za koszt pracownika a nie pracodawcy ustawodawca uznaje pełne koszty dojazdu do miejsca pracy w przypadku legitymowania się przez pracownika imiennymi biletami okresowymi. Ta regulacja zatem także potwierdza, że jakakolwiek forma pokrycia tych wydatków przez pracodawcę stanowi korzyść pracownika, a nie pracodawcy.

Błędne zatem było stanowisko spółki, że tzw. zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy jest dla niego jakimś »świadczeniem zwrotnym«. Także lokalizacja zakładu produkcyjnego spółki jest bez znaczenia dla oceny przedstawionego problemu prawnego".

(wyrok WSA w Łodzi z 9 marca 2023 r., sygn. akt I SA/Łd 898/22 - orzeczenie nieprawomocne)