Sprzedaż nieruchomości nabytej na potrzeby działalności gospodarczej, ale w niej niewykorzystywanej

Z uzasadnienia

"Istota sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy w podanych przez stronę skarżącą okolicznościach trafne jest jej stanowisko, iż uzyskany przez stronę przychód ze sprzedaży opisanej nieruchomości, nabytej przez Spółkę z zamiarem wykorzystania na siedzibę firmy, do czego finalnie nie doszło, należy kwalifikować do źródła przychodów określonego w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c u.p.d.f. Jednocześnie z uwagi na fakt, że od nabycia nieruchomości upłynął pięcioletni okres, o którym mowa w tym przepisie, jej odpłatne zbycie nie spowoduje powstania zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ponieważ przedmiotowa nieruchomość została nabyta w ramach prowadzonej działalności, stanowi składnik majątku związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, a późniejsze działania związane z remontem i dostosowaniem budynków do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej - wyczerpują przesłankę stanowiącą o »wykorzystywaniu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej«. A ponieważ przedmiotowa nieruchomość nie została wycofana z działalności gospodarczej to przychód ze sprzedaży tej nieruchomości stanowić będzie, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.f., przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zdaniem organu, bez znaczenia pozostaje fakt, iż na nabytej nieruchomości gruntowej nie dokończono remontu budynków, które służyłyby do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Sądu w przedstawionym sporze rację należy przyznać stronie skarżącej.

Organ interpretacyjny skoncentrował się na zapisie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.f., z którego wynika, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących: środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wskazując, iż początkowo, w momencie zakupu, sporna nieruchomość nie była kompletna i zdatna do użytku, zatem nie mogła być kwalifikowana, jako środek trwały. To jednak organ doszedł do przekonania, iż fakt nabycia jej w ramach prowadzonej działalności i późniejszy remont, dostosowanie budynków do potrzeb prowadzonej działalności wyczerpują przesłankę wykorzystywania na potrzeby prowadzonej działalności.

(...) warunkiem uznania danego składnika majątku za środek trwały jest jego kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oraz wykorzystywanie go przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określenie »wykorzystywać« na gruncie reguł języka powszechnego znaczy tyle co, użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku (tak: Słownik Języka Polskiego PWN, dostępny pod adresem: sjp.pwn.pl oraz Wielki Słownik Języka Polskiego, dostępny pod adresem: wsjp.pl). Również w doktrynie wskazuje się, że przez wykorzystywanie na potrzeby działalności należy rozumieć taką sytuację, w której dane rzeczy służą do prowadzenia działalności gospodarczej lub ułatwiają podatnikowi jej prowadzenie, przyczyniając się do możliwości uzyskania przychodu (A. Bartosiewicz i R. Kubacki, art. 22(a). W: PIT. Komentarz, wyd. V. LEX, 2015).

W orzecznictwie wskazuje się zaś, że ustawodawca posługuje się wyrażeniami »wykorzystywane przez podatnika na potrzeby« oraz »prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą«. Wyrażenia te wskazują na to, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od tej grupy środków trwałych wiąże się z bezpośrednim, a więc fizycznym ich wykorzystywaniem (używaniem) przez podatnika. Nie bez znaczenia pozostaje i ta okoliczność, że ustawodawca w przepisach regulujących zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych stosuje zamiennie wyrazy »używanie« i »wykorzystywanie«, a więc terminy określające stosunek faktyczny, a nie prawny podatnika do konkretnego środka trwałego. Istotnym jest, aby środek trwały był w ogóle wykorzystywany przez podatnika w sensie fizycznym w jego działalności gospodarczej, generując przychody (vide: wyrok NSA z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1233/11; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 19 czerwca 2019 r., sygn. akt I SA/Po 297/19; wyrok WSA w Łodzi z dnia 6 kwietnia 2022 r., sygn. akt I SA/Łd 80/22).

Uwzględniając powyższe, w ocenie Sądu, na tle opisanego przez stronę zdarzenia przyszłego okolicznością, której organ nie przyjrzał się wnikliwie, a która ma istotny wpływ na zajęte stanowisko jest okoliczność, wprost i jednoznacznie wskazywana przez wnioskodawcę, iż sporna nieruchomość wbrew pierwotnym założeniom oraz zapisowi widniejącemu w akcie notarialnym, nigdy, w żaden sposób nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej skarżącej Spółki. Jak wyjaśniła strona w uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji budynki w dacie nabycia stanowiły budynki o charakterze użytkowym, w stanie do remontu. W 2007 roku rozpoczęte prace remontowe miały na celu przywrócenie możliwości użytkowania zabudowań, żaden z budynków nie został rozbudowany. Budynki nie zostały oddane do użytkowania ze względu na ich stan techniczny. Z wniosku strony wynika, iż nieruchomość nigdy nie była fizycznie wykorzystana do osiągania przychodów z prowadzonej działalności.

Z tych wszystkich względów, zdaniem Sądu opisana przez stronę nieruchomość nie spełnia definicji środka trwałego z art. 22a ust. 1 u.p.d.f., nie podlega ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. A skoro tak, to jej sprzedaż nie mieści się w dyspozycji przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit a u.p.d.f. Przychód z tytułu opisanej transakcji nie może zostać zaliczony do źródła działalności gospodarczej lecz do źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f.".

(wyrok WSA w Łodzi z 31 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/Łd 797/22 - orzeczenie nieprawomocne)