Zakup alkoholu do spożywania podczas spotkań z potencjalnymi klientami

Z uzasadnienia

"Przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie jest rozstrzygnięcie, czy poniesione przez Skarżącego wydatki na zakup piwa stanowią w zaprezentowanym opisie zdarzenia przyszłego, koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że Skarżący prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa podatkowego oraz działalności rachunkowo-księgowej. Aktualnie świadczy usługi doradztwa podatkowego, niemniej w przyszłości zamierza w ramach tej działalności rozszerzyć zakres świadczonych usług doradczych popularyzując wiedzę o doradztwie podatkowym oraz wiedzy podatkowej. W tym zakresie będzie organizował spotkania, podczas których będzie przekazywał słuchaczom wiedzę w tym zakresie. W związku z tym Skarżący będzie ponosił niezbędne wydatki umożliwiające realizację tych czynności. Będą zaliczać się do nich m.in.: wydatki na najem sali do przeprowadzenia spotkania, wydatki na zakup napojów (w tym również alkoholowych - konkretnie piwa) dla Wnioskodawcy. Wydatki te będą miały zapewnić odpowiednie otoczenie organizowanych wydarzeń - de facto spotkań z potencjalnymi, przyszłymi klientami, gdyż celem opisanych wydatków będzie jednocześnie promowanie działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę, działalności polegającej na świadczeniu usług doradztwa podatkowego.

Koncentrując się na wydatkach, które mają być przeznaczane na zakup piwa Skarżący podkreśla, że zakupione piwo będzie dla niego stanowiło swego rodzaju atrybut podczas odbywania się wydarzeń. Będzie to napój spożywany przez niego podczas organizowanych spotkań. Spożywanie przez Skarżącego piwa ma zapewnić mu komfort wypowiedzi na ponadgodzinnych spotkaniach oraz wpływać w sposób relaksacyjny, gdyż pomoże w zmniejszeniu tremy podczas wystąpień, dzięki czemu będą one bardziej interesujące i intrygujące dla słuchaczy. Skarżący podkreślił, że poniesienie powyższych wydatków spowoduje zapewnienie stałego popytu na usługi świadczone przez Skarżącego, a tym samym zapewni uzyskiwanie w przyszłości przychodów. W związku z powyższym Skarżący zadał pytanie, czy ponoszone przez niego wydatki na zakup piwa w opisanym stanie faktycznym będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.?

W ocenie Skarżącego wydatki ponoszone na zakup piwa stanowić będą koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., ponieważ będzie zachodził przynajmniej pośredni związek pomiędzy wydatkami ponoszonymi na zakup piwa a prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą. Wydatki te mają charakter reklamowo-promocyjny i jako nie stanowiące kosztów o charakterze reprezentacyjnym nie zostały objęte wyłączeniem z kategorii kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie podzielił argumentacji Skarżącego i uznał jego stanowisko za nieprawidłowe wskazując, że zakup piwa w przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji okolicznościach nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie Sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę należy podzielić pogląd prezentowany przez organ interpretacyjny. (...)

Odnosząc się do akcentowanej przez Skarżącego kwestii charakteru wydatków na zakup piwa jako ponoszonego w celach reklamowych (promocyjnych), a nie reprezentacyjnych (co wykluczałoby te ostatnie z kategorii kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f.) należy zauważyć, że w orzecznictwie sądowo administracyjnym (por. wyrok NSA z dnia 28 marca 2017 r., sygn. akt II FSK 536/15) wskazuje się na elementy pozwalające na odróżnienie wydatków na promocję i reklamę od wydatków na reprezentację. Uznano, że te pierwsze powinny się wiązać z informacją o produkcie i usłudze, natomiast drugie - takiej funkcji nie wypełniają, mogą natomiast kształtować pozytywny wizerunek firmy, oferować dobro, które nie jest związane z towarem czy usługą.

Skarżący podkreśla, że zakupione do spożycia przez niego piwo ma stanowić »rekwizyt«, czy »swego rodzaju atrybut«. Organ wskazując, że rekwizytem może być przedmiot niezbędny do wykonywania określonej czynności lub charakterystyczny dla kogoś, zasadnie uznał, że piwo do spożycia przez prowadzącego spotkanie o charakterze popularyzatorskim w zakresie wiedzy podatkowej i doradztwa podatkowego nie stanowi przedmiotu niezbędnego do przeprowadzenia takiego spotkania związanego z poruszaną tematyką. Kwestię traktowania piwa, jego konkretnych gatunków, jako rekwizytu można ewentualnie rozważać nie jako napój dla prowadzącego, ale w kontekście rozważań nad jego definicją jako wyrobu akcyzowego, którego m.in. produkcja i obrót stanowi przedmiot opodatkowania podatkiem akcyzowym (por. art. 94 ustawy z dnia o podatku akcyzowym). Jednakże taki aspekt w opisie zdarzenia przyszłego nie został poruszony. Piwo nie może zdaniem Sądu być »swoistym atrybutem« wykorzystywanym w czasie takich spotkań. Napój ten w ocenie Sądu nie kojarzy się, nawet w swoisty sposób, tak z wiedzą z zakresu podatków, jak i świadczeniem usług z zakresu doradztwa podatkowego. Trudno zatem przyjąć, aby stanowił atrybut dla Skarżącego w trakcie prowadzony spotkań. Zresztą sam Skarżący ostatecznie wskazuje, że piwo ma być przeznaczone dla niego w celu poprawienia komfortu prowadzenia spotkania, czy to w kontekście ułatwiania wypowiedzi jako takich, ale także w wymiarze, jak to określono we wniosku »relaksacyjnym«. (...)

Mając powyższe na uwadze, organ zasadnie uznał, że wydatek poniesiony na zakup piwa w świetle opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie będzie związany z uzyskiwaniem przez Skarżącego przychodów z działalności gospodarczej. Poniesione w celu reklamowym, promocyjnym wydatki na zakup piwa nie będą bowiem miały związku z prowadzoną przez Skarżącego działalnością gospodarczą, która polega na doradztwie podatkowym, a w przyszłości dotyczyć ma popularyzowania wiedzy o doradztwie podatkowym, a także samej wiedzy podatkowej. Nie mogą być one tym samym uznane za poniesione w celach osiągnięcia przychodów lub zachowania bądź zabezpieczenia jego źródła jak wymaga tego art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. dla pozytywnej kwalifikacji wydatku jako kosztu uzyskania przychodu.

Sąd podziela stanowisko organu wyrażone na tle celów, założeń regulacji ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Spożycie w trakcie otwartych spotkań piwa, któremu nadaje się charakter rekwizytu, czy atrybutu kłóci się z zasadami współżycia społecznego w sytuacji, gdy spożycie alkoholu ma być czynnikiem powodującym zwiększenie przychodów".

(wyrok WSA w Bydgoszczy z 18 kwietnia 2023 r., sygn. akt I SA/Bd 81/23)