Wykazywanie różnic kursowych per saldo

Tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10 maja 2019 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.108.2019.1.BM.

Spółka dokonuje transakcji rozliczanych w walutach obcych, w związku z czym dochodzi do powstawania różnic kursowych. Są to zarówno transakcyjne różnice kursowe (tj. różnice kursowe powstające w związku z regulowaniem należności i spłatą zobowiązań), jak i różnice kursowe od środków własnych (tj. różnice kursowe powstające w związku z ruchami na koncie walutowym), oraz różnice kursowe wynikające z wyceny instrumentów pochodnych w walucie obcej. Spółka ustala różnice kursowe metodą rachunkową.

Do organu podatkowego zwróciła się z pytaniem, czy prawidłowe jest wykazywanie wszystkich wskazanych różnic kursowych w wyniku podatkowym, jedynie poprzez ujęcie odpowiednio w przychodach lub kosztach podatkowych nadwyżki dodatnich lub ujemnych różnic kursowych wynikających z ksiąg rachunkowych (tzw. ujęcie różnic kursowych per saldo). Zdaniem spółki, takie postępowanie jest prawidłowe.

Metoda rachunkowa ustalania różnic kursowych wynikająca z art. 9b ust. 2 updop polega na odpowiednim włączeniu do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów różnic kursowych zrealizowanych oraz niezrealizowanych, a także z wyceny pozycji pozabilansowych. Tym samym, stosując metodę bilansową spółka zalicza odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej. Wspomniany przepis odsyła w zakresie wybranej metody ustalania różnic kursowych do stosowania przepisów o rachunkowości. Zatem, jeżeli zgodnie z przepisami o rachunkowości różnice kursowe powinny być wykazane, nawet jeżeli nie są one uznawane za różnice kursowe według przepisów podatkowych, to wpływają one na wynik podatkowy spółki. Konsekwencją odesłania do przepisów o rachunkowości w przypadku wyboru rachunkowej metody ustalania różnic kursowych jest konieczność analogicznego jak na gruncie ustawy o rachunkowości prezentowania różnic kursowych dla celów podatkowych. Zasady określania różnic kursowych zgodnie z metodą rachunkową nie są bowiem modyfikowane przez przepisy prawa podatkowego, tj. przez ustawę o CIT. Wobec tego w ocenie spółki, dla potrzeb ustawy o CIT istotny powinien być wyłącznie końcowy wynik rachunkowej kalkulacji różnic kursowych.

Na gruncie ustawy o rachunkowości różnice kursowe prezentowane są zgodnie z tzw. wynikowym (bilansowym) sposobem rozliczania różnic kursowych. Różnice kursowe dotyczące aktywów i zobowiązań wyrażonych w walutach obcych, powstałe na dzień ich wyceny, ustawa ta nakazuje zaliczać odpowiednio do przychodów (dodatnie) lub kosztów (ujemne) finansowych (art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości). Jest to tzw. wynikowe rozliczanie różnic kursowych. Przy czym różnice kursowe rozliczone wynikowo (dodatnie i ujemne, zrealizowane i niezrealizowane) wpływają, na podstawie art. 42 ust. 3 ustawy o rachunkowości, na rachunek zysków i strat. W ocenie spółki fakt, że możliwość kompensowania różnic kursowych została wprost przewidziana w odniesieniu do zasad sporządzenia rachunku zysków i strat, potwierdza istnienie takiej możliwości (ujęcie "per saldo") również w księgach rachunkowych. Zatem w przypadku stosowania rachunkowej metody ustalania różnic kursowych możliwe jest ujmowanie różnic kursowych w księgach rachunkowych w sposób "wynikowy" (per saldo), tj. po dokonaniu kompensaty ogółu uprzednio ustalonych dodatnich i ujemnych różnic kursowych właściwych dla danego okresu.

Reasumując, wybór rachunkowej metody ustalania różnic kursowych obliguje spółkę do stosowania w zakresie określenia różnic kursowych dla celów podatkowych wyłącznie przepisów ustawy o rachunkowości. Tym samym pozwala na ujmowanie różnic kursowych dla celów podatkowych poprzez wykazanie jedynie nadwyżki dodatnich lub ujemnych różnic kursowych danego okresu, ujętej w księgach rachunkowych (tzw. ujęcie per saldo).

Organ podatkowy uznając stanowisko spółki za prawidłowe, odstąpił od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.